donderdag 30 april 2009
dood en verderf
Ik verbaasde me er een beetje over dat er in de persconferentie met zoveel nadruk werd gemeld dat de man in de Suzuki autochtoon was. Was het maar een Marokkaan met een baard en een auto vol explosieven geweest, dan hadden we het makkelijker kunnen begrijpen, klonk er bijna in door, dan hadden we de oorzaak buiten ons zelf kunnen zoeken. Nu moeten we onze blik naar binnen richten en onderzoeken wat er mis is in onze eigen samenleving. Er werd gezegd dat de bestuurder van de Alto niet voorkomt in de dossiers van politie, justitie en/of geestelijke gezondheidzorg. Een gewone man in een gewoon autootje? Wat wilde hij en waarom wilde hij dat? Waarom wilde hij zoveel toeschouwers als menselijke kegels de doodskist of het ziekenhuis in rijden, was het staatshoofd zijn doel? Wilde hij met een grande finale een einde aan zijn eigen leven maken?
Ik weet dat er dagelijks en over de hele wereld heel veel mensen door geweld om het leven komen en toch is het me zwaarder te moede dan wanneer ik hoor van een bomaanslag in Bagdad waarbij vijftig doden vallen. Het kost me moeite te aanvaarden dat Nederland deel uitmaakt van een wereld waarin mensenlevens er vaak nauwelijks toe doen. Ik had graag gezien dat het anders was.
correspondenten
Ik heb me ook weer eens gruwelijk geërgerd aan de journalistieke luiheid van sommige collega's als het over de Balkan gaat. Netwerk had een uitzending over tien jaar na de Navo-bombardementen. Aart Zeeman was een dagje naar Kosovo gegaan, op bezoek bij een Albanese familie die hij kennelijk tijdens de oorlog ook was tegengekomen. Op zich niet zo'n slecht idee. Aan de hand van zo'n bezoek kun je een mooi verhaal vertellen over wat er allemaal is gebeurd in die tien jaar. Maar wat deed hij? Het goedkoopst mogelijke. Hij liet zich als de grote redder in nood door iedereen allerhartelijkst omhelzen.
Hij bezocht een kerkhof en hij liet de familie beelden zien van het geploeter door de modder van de exodus van destijds. Niks over het falen van negen jaar internationaal bestuur, niks over de problemen rond de onafhankelijkheid, niks over het feit dat de Albanezen in Kosovo er ook een potje van maken. Alleen maar veel gesnotter en veel tranen. Kortom, effectbejagtelevisie.
Al bij al was het een bewogen bezoek. Ik ben blij dat ik geweest ben, blij dat ik weer terug ben. Eén plaatje wil ik jullie niet onthouden. De maan boven Scheveningen. Een beetje vaag, maar toch wel mooi.
weer terug
Maar goed, we zijn weer thuis, we gaan er weer tegenaan en we zullen proberen weer dagelijks een stukje (of meer) voor het Belgradoblog te maken. Klinkt goed.
zaterdag 11 april 2009
afscheid
en dan nog eens wat
In ieder geval tot de 29e (dan is het alweer zowat koninginnedag, hebben jullie wel eens geen vrije dag?) Vrolijk pasen.
schrikken
Je moet weten dat er de afgelopen week nogal is rondgesleept met een groep roma uit Novi Beograd. Hun uit karton en ander afval opgetrokken nederzetting is inderdaad neergehaald, omdat er op die plek een weg moet komen (en misschien ook wel omdat de deelnemers aan de komende Olympiade er vlakbij worden gehuisvest). Hun werd tijdelijke huisvesting in containers aangeboden, maar dat weigerden ze, omdat het te ver van het centrum was. In het centrum verdienen ze hun geld met werkzaamheden die roma gebruikelijk verrichten (zie een van de vorige posts). Inmiddels is de groep weer op het oude nest teruggekeerd en weet niemand wat er nu zal gebeuren.
donderdag 9 april 2009
een ander blog
romadag
Gisteren was het internationale romadag. Ik weet niet precies wat de bedoeling daarvan is. Waarschijnlijk willen de organisatoren onder de aandacht brengen dat de romazigeuners het niet makkelijk hebben. Dat klopt, maar dat weten we zonder de internationale romadag ook wel. In 'mijn' gebied wonen heel veel roma. Niemand weet hoeveel, want een heleboel zijn er niet geregistreerd en hebben derhalve geen recht op huisvesting, onderwijs en gezondheidszorg, om maar een wat te noemen. Er is sprake van een onmogelijke vicieuze cirkel: geen registratie, geen werk, geen opleiding voor de kinderen, geen registratie, geen werk, geen opleiding voor de kinderen etc. Daar komt nog eens een scheutje racisme overheen en je begrijpt de uitzichtsloosheid.
Maar de roma zelf zijn ook niet vrij van schuld. Ze zouden zich natuurlijk wél kunnen registreren en hun kinderen wél naar school kunnen sturen. Maar een kind op school, betekent een kind minder dat inkomsten binnenbrengt. Inkomsten overigens. die vaak weer moeten afgedragen aan een romaschurk die lekker verdient aan de narigheid van zijn mede-roma.
Natuurlijk zijn er roma die wel gewoon meedraaien in de Servische, de Bulgaarse, de Macedonische, de Albanese en de Roemeense samenlevingen. Er zijn er zelfs die uitermate succesvol zijn. Maar het gros is arm, vist karton uit de vuilcontainers, wast autoruiten bij stoplichten of bedelt.
Als er evenwel één ding is waar roma goed in zijn, dan is het muziek maken. Dat toonden ze gisterenavond maar weer eens, onder meer op Trg Republike, het Plein van de Republiek in het centrum van Belgrado. Ik was moe, net terug uit Bulgarije en ik wilde eigenlijk naar bed. Maar ik ben blij dat ik toch nog even naar Kal ben gaan luisteren. Als je meer wilt horen van deze band kun je hier terecht.
woensdag 8 april 2009
radomir
De fabriek dus, de Metaal Industrie Radomir. Als je onderstaand plaatje goed bekijkt, zie je de schaal. De fabriek op de achtergrond is groot, het plaatsje is klein.
En alles in die fabriek is staal, staal en nog eens staal (ze maken er onderdelen voor de staalindustrie; hoogovens en zo).
De fabriek is in 1989 opgeleverd en nu ziet-ie er zo zo uit:Ik barst van het materiaal. Dat ga ik morgen met Sale eens rustig bekijken en dan gaan we er vrijdag een mooie reportage voor het Journaal van maken. En dan komt er ook nog een radioreportage. Uitzenddata weet ik nog niet.
warboel 2
zaterdag 4 april 2009
VOERTUIGENSERIE
metaal
Tot eind vorig jaar was dat een goed draaiende en een prettige winst opleverende fabriek. Maar plotseling is het met een noodgang bergafwaarts gegaan. Eerst geen gas (honderd ontslagen), nu geen opdrachten (zeshonderd ontslagen). Tot voor kort draaiden er nog drie ploegen, nu nog maar één. Van de oorspronkelijke efhonderd werknemers zijn er nog maar vierhonderd over.
vrijdag 3 april 2009
compensatie
VOERTUIGENSERIE
HELEMAALST
claus
donderdag 2 april 2009
opluchting
We moeten overigens niet te vroeg juichen. Servië (eigenlijk toen nog Joegoslavië) heeft ergens in 2000 ook een dergelijk akkoord gesloten met de grote bondgenoot Rusland. Leek ook prachtig. Helaas heeft het Russische parlement, de Doema, die overeenkomst tot op de dag van vandaag nog niet bekrachtigd. Fijne bondgenoot.
woensdag 1 april 2009
warboel
HELEMAAL!!!
Aleksandra heeft haar jack uitgektrokken:
De terrassen zitten vol:
De knoppen in de boom voor mijn raam zijn niet meer te houden:
En vandaag staat er HELEMAAL!!! boven de post, terwijl er een paar dagen geleden nog BIJNA!!! stond. Dat kan maar één ding betekenen: Ik heb de lente in Belgrado officieel voor begonnen verklaard.
claus
Er zal morgenavond zowel in het Nederlands als in het Servisch poëzie van de vorig jaar overleden Vlaming worden voorgelezen. Benieuwd hoe dat zal gaan klinken. Ik ga er heen, ten eerste omdat ik het leuk vind en ten tweede om een reportage te maken voor het Radio 1 Journaal van vrijdagochtend. Dus als je wilt weten hoe Claus in het Servisch klinkt, moet je dan luisteren. Wellicht post ik ook een fragmentje op het Belgradoblog.