donderdag 26 februari 2009
journalistiek
“Om zijn hoofd te openen, moet Mero met zijn schouders tegen de muur worden gezet. Een mes moet in zijn keel worden geplant, zonder narcose, zodat hij niet in slaap valt en alles zelf kan zien (volgens mij ga je meteen van je stokje als er een mes in je keel wordt gezet, maar dit terzijde). Het splijten van de schedel kan op verschillende manieren, het kan tegen de muur worden geslagen (moeilijk als er een mes door je keel zit), het kan met een hamer, het hoofd kan worden opgeblazen en het kan worden afgezaagd."
Kijk, zo pak je lastige journalisten aan.
Je moet weten dat Baze en zijn krant Tema voortdurend aan het vitten zijn op premier Sali Berisha (en andersom) en dat Koha Jone een pro-Berishablaadje is. En het is niet voor het eerst dat Tema en eigenaar Baze onder vuur liggen. Eerder dit jaar werd de redactie "wegens redenen van staatsveiligheid" uit een regeringsgebouw geschopt (kennelijk is het normaal in Albanië dat kranten in regeringsgebouwen zijn gevestigd). En met oud en nieuw ging de BMW van de uitgever al in vlammen op.
Van harte welkom bij de Navo en de EU, jongens.
tribunaal
Het belangrijkste van die uitspraak is niet dat Milan Milutinović is vrijgesproken. Milutinović (die best een beetje vrolijker had kunnen kijken toen hij hoorde dat hij naar huis kan) was een nobody, een poppetje van Milošević en alleen president van Servië omdat zijn baas dat niet meer mocht zijn. Het belangrijkste is dat het Joegoslavië Tribunaal heeft geoordeeld dat Servië in 1998 en 1999 doelbewust en planmatig de Albanezen Kosovo heeft uitgejaagd met als doel de etnische balans daar te veranderen in het voordeel van de Serviërs. Kortom, het waren volgens het Tribunaal niet de Navo-bombardementen die de Albanezen met z'n honderdduizenden de grenzen van Albanië, Macedonië en Montenegro overjoegen, het waren de staat en zijn vertegenwoordigers. Vier generaals en de toenmalige vice-premier van Joegoslavië, Nikola Šainović (plaatje), werden veroordeeld tot gevangenisstraffen van vijftien, danwel tweeëntwintig jaar, terwijl er straffen van twintig jaar tot levenslang waren geëist.
Op mij komt het vonnis over het algemeen redelijk en weloverwogen over, misschien wel omdat het voornamelijk buiten de schijnwerpers van de internationale media werd gevoerd en dus niet of nauwelijks gepaard ging met circus-acts van aanklager, getuigen en verdachten, die zo kenmerkend waren en zijn als bijvoorbeeld voor de Milošević- en de Šešelj-zaken (ik behoor niet tot degenen die vinden dat Servische verdachten maar vrijuit moeten gaan omdat Bosniaks, Kroaten en Albanezen, hoe merkwaardig ook, vrijuit gaan). Maar er zitten een paar betreurenswaardige aspecten aan de zaak. Allereerst heeft de openbare aanklager de gebeurtenissen in Račak op 15 januari 1999 uit de telastelegging geschrapt. Volgens de Albanezen en hun internationale vrienden hadden de Servische veiligheidstroepen daar toen een stuk of veertig onschuldige dorpelingen om zeep geholpen, volgens de Serviërs waren leden van het UCK. Račak was de directe aanleiding voor de Navo om bommen op Joegoslavië te gaan gooien en het is jammer dat het Tribunaal daar nu niks over heeft kunnen zeggen, omdat we nu niet weten of die aanleiding ook echt een aanleiding was.
Ik vind het ook nogal vreemd dat er geen woord wordt gezegd over de vraag waarom al die militairen en speciale politiemensen in Kosovo waren. Er was daar een door het UCK geïnitieerde guerilla-oorlog aan de gang. De leiders van dat Kosovo Bevrijdingsleger wilden heel graag dat politie en leger ingrepen (Amerikaanse betrokkenen hebben dat bevestigd), omdat ze, Milošević' manier van doen kennende, wisten dat dat grof, onbehouwen en gewelddadig zou gebeuren. De beelden van dramatische gebeurtenissen zouden dan hun werk wel doen. Ik ontken niet dat die dramatische gebeurtenissen hebben plaatsgevonden, maar volgens mij mag in een vonnis best iets worden gezegd over de aanleiding van de feiten waarvoor iemand wordt veroordeeld.
Verder verbaasde het me dat Slobodan Milošević zo'n prominente rol speelde in het vonnis. Het was haast alsof er geen Milutinović. Šainović, Ojdadanić, Pavković, Lazarević en Lukić in de verdachtenbank zaten, het leek wel of de grote dode baas zelf was teruggekeerd om te horen wat hij verkeerd had gedaan. Milošević had alle touwtjes in handen, voerde de regie en gaf de bevelen en degenen die het dichtst tegen hem aan zaten, kregen vandaag de hoogste straffen, juist met als argument dat ze kennelijk zijn vertrouwen genoten.
Wat krijgen we nu? Milošević is nooit veroordeeld, want gestorven voordat het Tribunaal uitspraak tegen hem had gedaan en nu krijgt hij postuum alsnog een veroordeling aan zijn broek. En kun je als Tribunaal degenen die dicht tegen hem aanzaten extra schuldig vinden, juist omdat hij (onverklaard) schuldig was en ze zo dicht tegen hem aanzaten. Een merkwaardige redenering.Afijn, er zal nog wel even dit vonnis worden nagepraat.
zelfmoord
Maar niet voor de ongeduldige automobilisten die in de file stonden die was ontstaan door de afsluiting van de brug. Het was een beschamende vertoning op de televisiejournaals. "Geef mij dat pistool maar, dan knal ik hem zelf van de brug af," zei een man die beweerde een belangrijke afspraak gemist te hebben. "Waarom geven ze hem geen zetje," vroeg een andere held van de weg zich af. Een vrouw bestond het zelfs om de twee kinderen die ze in haar auto vervoerde bij de afzetting te plaatsen en een fotootje te maken met de wanhopige jongeman op de achtergrond. Fijne moeder.
dinsdag 24 februari 2009
grap
hersens?
maandag 23 februari 2009
chinezen of japanners
zaterdag 21 februari 2009
kovačević
Het is een tijdje stil geweest rond Kovačević, maar eind deze week barstte er weer eens een rel los rond zijn stevige gestalte. De Servische regering zou hebben bediscussieerd of zij negenhonderdduizend dollar schadevergoeding zou betalen aan de familie Steinhauser. Nou vraag ik je. Je mept iemand in elkaar en vervolgens betaalt de (toch niet echt vermogende) staat de schadevergoeding? Daar discusieer je als regering niet over. Je vertelt meneer de geweldenaar en zijn familie dat ze zelf maar op moeten draaien voor dat bedrag. Moet je maar geen iele mannetjes in elkaar slaan. Ze wisten immers ook binnen hele korte tijd honderdduizend dollar borgtocht te organiseren. Nou dan? En als je zo onschuldig bent als je zegt te zijn, dan ga je gewoon terug naar de VS om je te laten berechten en stop je met mekkeren dat je daar geen eerlijk proces gaat krijgen.
De jongeren van de LDP, de partij van Čeda Jovanović, wandelden vandaag met een mooi spandoek door Belgrado. "Wie moet ík in elkaar slaan voor 1 miljoen dollar?"
vrijdag 20 februari 2009
winter in belgrado 2
Inmiddels heeft de hele regio te kampen met veel sneeuw en veel vorst. Niš is een nacht lang bijna afgesloten geweest, net als veel dorpen in Centraal- en Oost-Servië. Er komen alarmerende berichten uit Noord-Albanië, Kosovo en Bulgarije. Hebben we die gascrisis overleefd, krijgen we dit...
donderdag 19 februari 2009
winter in belgrado
Ondergaande zon door de bomen:
Grote boom op Kalemegdan:
Aleksandra in de sneeuw:Met ijspegels behangen straatlantaarn:
Spelende kindertjes:waarheen?
woensdag 18 februari 2009
barre tocht
Ik hoor jullie al denken: zit die Godfroid al rijdend een beetje foto's te maken terwijl hij handen en voeten nodig heeft om zijn voertuig door dat barre weer te sturen? Normaal doe ik dat inderdaad, maar wees gerust, deze keer zat er iemand naast me en die heeft ook nog een plaatje van mij gemaakt.
Onderweg heb ik me zitten afvragen of ik de afgelopen tien dagen niet te negatief ben geweest over Kosovo. Maar ik ben nu eenmaal tegen die onafhankelijkheid en er is daar nog veel meer om je druk over te maken. Waar ik vooral niet tegen kan is die mooiweerspelerij, met name van lokale en internationale bestuurders. Ik wind me daar elke keer weer over op. Dat betekent allerminst dat ik een hekel heb aan Albanezen. Ik heb sowieso aan geen enkel volk als zodanig een hekel en de Albanezen zijn over het algemeen heel aardige, en zeker heel gastvrije mensen. Ik prijs me gelukkig sommigen van hen tot mijn vrienden te mogen rekenen. Ik kan tot op zekere hoogte ook nog wel begrip opbrengen voor hun wens om met z'n allen in één land te wonen (zoals ik me dat van Serviërs ook wel kan voorstellen). Het probleem is alleen dat je aan de soevereiniteit van andere landen komt, als je die wens wilt uitvoeren en dat gaat me nou net weer een stap te ver. De hele regio zit nu naar de Europese Unie te kijken, want als iedereen daar lid van is, dan zijn er geen grenzen meer. Mooie illusie, maar ik geloof er geen bal van. Het duurt hoe dan ook nog heel lang voordat de resterende landen in de regio lid zullen worden (behalve Kroatië misschien, maar dat is ook nog afwachten), als het er ooit van komt. En dan nog...
dinsdag 17 februari 2009
feestje 2
Zelfs deze pikant geklede etalagepoppen laten niets aan onduidelijkheid over.
Overigens is blijkbaar niet iedereen in Kosovo blij vandaag. Priština hangt vol met deze pamfletten:
Dit staat erop: "Thaci (= premier) en Sejdiu (= president) hebben
uche uche
feest
vrijdag 13 februari 2009
moslim
Ilić bestond het om in de volksvertegenwoordiging bezwaar te maken tegen het feit dat Rasim Ljajić (minister van arbeid en sociale zaken) namens de regering uitnodigingen de deur uit had gedaan voor de Dag van de Republiek (ergens volgende week). Waarom? Omdat Ljajić moslim is. Jazeker mevrouw, meneer, u leest het goed, hij heeft het echt gezegd. Voor de zekerheid nog een keer: omdat Ljajić moslim is. Vandaag kwam de lafbek daar natuurlijk weer op terug. Nu vindt hij ineens dat alleen de premier en/of de president (die beiden toevallig geen moslim zijn) die uitnodigingen zouden mogen ondertekenen.
Velja, zoals-ie door z'n vrienden (waarvan hij er, naar ik hoop, ik niet veel meer over heeft) wordt genoemd, is de leider van Nova Srbija, een onbeduidend partijtje, dat alleen in de vorige regering zat om Vojislav Koštunica (wie was dat ook alweer?) aan een meerderheid geholpen moest worden. Ilić was mininster van infrastructuur en heeft in die hoedanigheid veel wegen aangelegd, veel gesjoemeld, veel vriendjes geholpen en de aanzet gegeven tot de aanleg van een snelweg naar Čačak, waar hij burgemeester is en waar verder niemand heen wil.
Dat was Servië. In Kosovo heb ik vandaag niet veel beleefd. Een radioreportage voor maandag gemonteerd en een beetje gelummeld. Morgen ga ik voor twee dagen naar Niš (familiebezoek) en ik denk niet dat ik daar iets kan schrijven. Jullie zullen het dus een wseekendje zonder me moeten doen. Als dat maar goed gaat.
Maandag ben ik terug in Priština in verband met de viering van een heel jaar onafhankelijkheid van Albanees Kosovo.